ମିଛ ଆଶା ନେଇ ବଞ୍ଚି ହୁଏନା

ଗାଁଟିର ନାମ ପ୍ରୀତିପୁର ସତରେ ଗାଁଟିର ନାମ ଶୁଣିଲା ମାତ୍ରକେ ମନରେ ରୋମାଞ୍ଚକ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଯାଏ । ଗାଁ କଡ଼େ କଡ଼େ ବୈତରଣୀ ନଦୀ ବହି ଯାଇଛି । ନଦୀର କୁଳୁ-କୁଳୁ ଶଦ୍ଦ ସୁଲୁ-ସୁଲିଆ ପବନ ସାଥିରେ କୋଇଲିର କୁହୁ କୁହୁ ସ୍ୱର ସତରେ ମନଟିକୁ ଆନମନା କରି ଦେଇଥାଏ । ପ୍ରୀତିପୁରର କୁଆଁରୀମାନେ ସେଇ ନଈକୂଳକୁ ସବୁ ଦିନେ ଗାଧେଇବା ପାଇଁ ଯାଉଥାନ୍ତି ଆଉ ସାଙ୍ଗ ସାଥିରେ ଥଟା ମଜା ବି ହେଉଥାନ୍ତି । ଏ ଭିତରେ ଦିନେ ସେଇ ନଈକୂଳରେ ପରଦେଶୀଟିଏ ହାଜର । ନାଁଟି ତାର ଆକାଶ । ଗୋରା ଚକ୍‌ମକ୍‌ ସୁନ୍ଦରିଆ ପୁଅଟିଏ । ସହଜରେ ସହରିଆ ମନ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ସେଇ ନଈକୂଳରେ ଅଟକିଗଲା ।

କିଛି କ୍ଷଣ ପରେ ଆକାଶର ନଜରଟି ନଈ ତୁଠ ଉପରେ ପଡିଲା । ଦେଖିଲା ଧୋବ ଫର ଫର ନିର୍ମଳ ପାଣିରେ ସତେ କି ଯେମିତି କିଏ ହଳଦି ବୋଳି ଦେଇ ଯାଇଛି । ପୁଣି ନଜରଟି ନଈର ତୁଠ ପଥର ଉପରକୁ ପଡିଲା ପଥର ଉପରେ କଣ ଗୋଟେ ଚିକ୍‌ମିକ୍‌ ମାରୁଛି । ଯାଇ ଦେଖେତ ଗେkଟେ ପାଉଁଜୀ ଥିଲା । ବୈତରଣୀ କୂଳର ସୁଲୁସୁଲିଆ ପବନ ଦ୍ୱାରା ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥାଏ ଛୋଟ ଛୋଟ ତରଙ୍ଗ ସେଇ ତରଙ୍ଗ ତୁଠ ପଥରରେ ବାଡେଇ ହେଉଥାଏ । ଅଧା ବୁଡା ପାଉଁଜୀଟି ଆକାଶ ସେଠାରୁ ଉଠାଇ ଆଣିଲା ଆଉ ମନେ ମନେ ଭାବିଲା ବୋଧେ ଏବେ ଏବେ କିଏ ନଈ ତୋଠରୁ ଗାଧେଇକି ଫେରିଛି । ଆକାଶ ଭାବିଲା ହେଉ ଏଠି କିଛି ସମୟ ଅପେକ୍ଷା କରିବି ହୁଏତ ପାଉଁଜୀଟିକୁ କିଏ ଖୋଜି ଖୋଜି ଆସି ପାରନ୍ତି । ନୂଈକୂଳରେ ଅନେକ ସମୟ ଆକାଶ ବସିଲା । କି;ୁ ପାଉଁଜୀର ସନ୍ଧାନରେ କେହିବି ଆସିଲେ ନାହିଁ । ଏହାପରେ ଆକାଶ ପାଉଁଜୀଟିକୁ ସାଥିରେ ନେଇ ଘରକୁ ଫେରିଗଲା । ତାପର ଦିନ ପ୍ରଭାତରୁ ଉଠି ମୁହିଁ ପଖାଳି ଆକାଶ ଚାଲିଲା ନଈକୂଳକୁ । ଯାଉ ଯାଉ ନଈକୂଳରେ ଥିବା ଗୋଟେ ଆମ୍ବ ତେଟା । ତୋଟା ମୂଳରେ ଆକାଶ ବସିଗଲା ନଈ କୂଳର ସୁଲୁ ସୁଲିଆ ପବନ ସାଥିରେ କୋଇଲିର କୁହୁକୁହୁ ସ୍ୱରରେ ଆକାଶର ଆଖି ବୁଜି ହୋଇଗଲା ।

କିଛି କ୍ଷଣ ଅନ୍ତେ ପ୍ରିତୀପୁରର କୁଆଁରୀମାନେ ଗାଧେଇବା ପାଇଁ ଥଟା ମଜା ହୋଇ ହୋଇ ନଈ ତୁଠକୁ ଆସିଲେ । କୁଆଁରୀମାନଙ୍କ କୋଳାହଳ ଶୁଣି ଆଖି ଖୋଲିଗଲା ଆକାଶର । ଆକାଶ କଣ କରିବି କଣ କରିବି ଭାବି ସବୁ ଝିଅଙ୍କର ପାଦକୁ ଚାହିଁଲା ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଆକାଶର ନଜର ଗୋଟେ ଝିଅର ପାଦକୁ ପଡିଲା । ଝିଅଟିର ଗୋଟାଏ ପାଦରେ ପଟେ ପାଉଁଜୀ ଅଛି ଆଉ ଗୋଟେ ଗୋଡରେ ନାହିଁ । ଆକାଶ ଭାବି ନେଲାକି ପାଉଁଜୀଟି ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏଇ ଝିଅଟିର ହୋଇଥିବ ଏହା ଭାବି ଆକାଶ ଧିରେ ଧିରେ ସେଇ ଝିଅର ମୁହିଁକୁ ଚାହିଁବାକୁ ଲାଗିଲା ଝିଅଟିର ରୂପକୁ ଦେଖି ଆକାଶ ମୋହିତ ହୋଇଗଲା । ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଝିଅ ସତେ ଯେମିତି ହଳଦୀ ବସନ୍ତଟିଏ ଉଡିଆସିଛି । ଆକାଶ ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ କୁଆଁରୀ ମାନେ ଚାଲିଗଲେ ନଈ ତୁଠକୁ ।

କିଛି ସମୟ ପରେ ଆକାଶ ଭାବନାରୁ ଫେରି ଦେଖେତ କୁଆଁରୀମାନେ ସମସ୍ତେ ନଈ ତୁଠକୁ ଚାଲିଗଲେଣି । ଆକାଶ ନଈ କୂଳରେ ରହି ଲଚି ଲଚି ଝିଅଟିକୁ ଦେଖୁଥାଏ , ଆଉ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ କିଏ ଏହି ଝିଅ ? ନାମ କଣ ? ସେ କଣ ମୋ ସାଥିରେ କଥା ହେବ ? ଦେଖିବା ସେ ଫେରିବା ସମୟରେ ପାଉଁଜୀ ଦେବା ବାହାନାରେ କିଛି ସମୟ କଥା ହୋଇଯିବା । କିଛି ସମୟ ପରେ କୁଆଁରୀମାନେ ନଈ ତୋଠରୁ ଗାଧେଇକି ଫେରିଲେ ଆକାଶ ମନେ ମନେ ଝିଅଟିକୁ ଡାକିବା ପାଇଁ ଡରୁଥାଏ କାଳେ କିଛି କହିବ ତଥାପି ଆକାଶ ମନରେ ସାହାସ ବାନ୍ଧି ଝିଅଟିକୁ ପଛରୁ ଧିର ସ୍ୱରରେ ଡାକିଲା ଟିକିଏ ଶୁଣିବେକି …. ! ତାପରେ କୁଆଁରୀମାନେ ନ ଶୁଣି ଚାଲିଗଲେ । ଆକାଶ ପୁଣି ଥରେ ଧିର ସ୍ୱରରେ କହିଲା । ପାଉଁଜୀଟିକୁ ଦେଖାଇ, ତୁମର ପାଉଁଜୀ ପଡିଯାଇଛି । ତାପରେ କୁଆଁରୀମାନେ ବୁଲି ଚାହିଁ ଦେଖିଲେ ଯେ, ପୁଅଟିଏ ହାତରେ ପାଉଁଜୀଟିଏ ଧରି ଠିଆ ହୋଇଛି । ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ ପାଦକୁ ଚାହିଁଲେ ତାପରେ ପାଉଁଜୀଟି ଯାହାର ଖସି ଯାଇଥିଲା । ସେ କହିଲା ଏଇଟା ମୋ ପାଉଁଜୀ ଦୟାକରି ଦିଅ;ୁ । ତାପରେ ଆକାଶ ପାଉଁଜୀଟିକୁ ଝିଅଟିକୁ ଦେଇ କହିଲା ଯଦି କିଛି ନଭାବ ତେବେ ତୁମକୁ କିଛି ପଚାରିବାର ଅଛି ? ଝିଅଟି କହିଲା କୁହ ? ତାପରେ ଆକାଶ କହିଲା ଆଛା ତୁମର ନାମ କଣ ? ଝିଅଟି କିଛି ନକହି ମୁରୁକି ହସ ଦେଇ ଚାଲିଗଲା କେଜାଣି କାହିଁକି ଆକାଶ ମନରେ ସେ ଝିଅ ପାଇଁ ଧିରେ ଧିରେ ଜାଗା ସୃଷ୍ଟି ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଆକାଶ ସବୁ ଦିନେ ଝିଅଟିକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ନଈକୂଳକୁ ଯାଉଥାଏ । ଦିନେ ଝିଅଟି ଧିର ସ୍ୱରରେ କହିଲା ଆଛା ମୋ ନାମ ଜାଣି ତୁମେ କଣ କରିବ ? ଆକାଶ କହିଲା, ପ୍ରଥମେ ତ ତୁମେ ତୁମର ନାମ କୁହ ଝିଅଟି କହିଲା ଆଛା ହେଉ ମୋ ନାମ ସେବତୀ । ଆକାଶ ଟିକିଏ ମୁରୁକି ହସି ଦେଇ କହିଲା, ସତରେ ରୂପଟି ତୁମର ଯେମିତି ସୁନ୍ଦର । ଆକାଶର କଥା ଶୁଣି ଝିଅଟି କହିଲା ପାଗଲଟେ । ଆକାଶ କହିଲା ହିଁ ଆଗରୁ ନଥିଲି, କି;ୁ ଯେଉଁ ଦିନଠାରୁ ତୁମ ପାଉଁଜୀ ପାଇଛି କେଜାଣି କାହିଁକି ଏମନଟା ସତରେ ପାଗଳ ହୋଇଗଲାଣି । ଆକାଶର ଏହି କଥା ଶୁଣି ଝିଅଟି ହସି ହସି ଚାଲିଗଲା । ତାପରେ ଆକାଶ ନିଜ ଘରକୁ ଫେରିଲା ।

ଦେଖା-ଚାହାଁ ହସା-ହସିରେ ଚାଲିଗଲା ଆକାଶ ସେତେବେଳକୁ ସେବତୀକୁ ମନେ ମନେ ଭଲ ପାଇସାରିଥିଲା । ପୁଣି ଦିନେ ଆକାଶ ମନରେ ସାହାସ ବନ୍ଧି ଝିଅଟିକୁ ତାର ମନ କଥା କହିବ ବୋଲି ଭାବି ପୁଣି ସେଇ ନଈକୂଳକୁ ଚାଲିଗଲା । ଆଉ ତାପର ଦିନ ସେବତୀକୁ ଆକାଶ କହିଲା ସେବତୀ ଟିକିଏ ଶୁଣିବ ? ସେବତୀ କହିଲା କଣ କୁହ ? ଆକାଶ କହିଲା ମୁଁ ଜାଣି ନାହିଁ ମୋ କଥା ତୁମକୁ ଭଲ ଲାଗିବ କି ନାହିଁ । ତଥାପି କହୁଛି ଶୁଣ, ମୋ ନାମ ଆକାଶ ମୋର ଘର ଭୁବେନେଶ୍ୱରରେ । କିଛି ଦିନ ପାଇଁ ତୁମ ଗାଁକୁ ବୁଲି ଆସିଥିଲି । ସତରେ ଗାଁର ଜୀବନ ଓ ପରିବେଶ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ବୋଲି କେବେ ଭାବିନଥିଲି । ଏବେତ ଆଉ ଏ ଗାଁ ଛାଡି ସହରକୁ ଫେରିବାକୁ ଜମା ଇଛା ନାହିଁ । ତା ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଯେଉଁ ଦିନଠାରୁ ତୁମକୁ ମୁଁ ଦେଖିଛି ମନେ ମନେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଇ । ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଏ ସେବତୀ । ତୁମେ କଣ ମୋତେ ତୁମ ହୃଦୟରେ ଜାଗା ଟିକିଏ ଦେବ ! ଆକାଶର ଏହି କଥା ଶୁଣି କିଛି ନ କହି ସେବତୀ ହସି ହସି ତାର ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଗଲା । ଆକାଶ ବଡ ପାଟିରେ କହିଲା……
ପାଦର ଝୁଣ୍ଟିଆ, ପଟେ ବାଜୁଥିଲା
ପଟେ ଯାଇଥିଲା ଖସି,
ତୋ ଆଖି ସହ ମୋ ଆଖି ମିଶିଲା,
ଦେଲୁ ତୁ ମୁରୁକି ହସି ।
ଗଲି ତୋ ପ୍ରେମରେ ଫସି ,
ଆଇ ଲଭ୍‌ ୟୁ ସେବତୀ ।
ଆକାଶର ଏହି ଭଳି ପାଗଳାମୀ ଦେଖି କୁଆଁରୀମାନେ ହସି ହସି ଘରକୁ ଚାଲିଗଲେ । ଦିନେ ସେବତୀ ଆକାଶକୁ ଦେଖି କହିଲା, ଗୋଟେ ଗାଉଁଳି ମଫସଲିଆ ଝିଅକୁ ଭଲପାଇ କାହିଁକି ତୁମ ଜୀବନ ନଷ୍ଟ କରିବ ! ଏଠି ତୁମ ସହରି ପରି କିଛି ଚାଲି ଚଳନି ନାହିଁ । ତୁମେ ଫେରିଯାଅ ଆକାଶ ତୁମ ସହରକୁ । ତୁମକୁ ତୁମ ବାପା ମାଆ ସମସ୍ତେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବେ । ସେବତୀର ଏହିପରି କଥା ଶୁଣି ଆକାଶ କହିଲା ତୁମ ପାଇଁ ମୁଁ ଏ ସବୁ ଛାଡି ତୁମ ପାଖରେ ତୁମ ଗାଁରେ ସବୁ ଦିନ ରହି ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ହେଲେ ଖାଲି ତୁମେ ଥରେ ଅନୁମତି ଦିଅ ତୁମ ହୃଦୟରେ ରହିବା ପାଇଁ !

ଆକାଶର ଏହି ଭଳି କଥା ଶୁଣି ସେବତୀ କଣ କରିବ ବୋଲି ଭାବି କହିଲା, ଆକାଶ ମୁଁ ଏହି ବିଷୟରେ ଭାବିବି ତାପରେ ତୁମକୁ କହିବି । ଏତିକି କହି ସେବତୀ ଚାଲିଗଲା ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳରେ ଘରକୁ । ଆକାଶ ମନେ ମନେ ତାକୁ ବହୁତ ଭଲପାଉଥିଲା । ଦିନେ ସେବତୀକୁ ଆକାଶ କହିଲା ମୋ ସହିତ କିଛି ସମୟ ନିରଳାରେ ବା ଏକାନ୍ତରେ ବସି କଥା ହୋଇ ପାରିବ ସେବତୀ ! ସେବତୀ କହିଲା ହେଉ ଠିକ୍‌ ଅଛି । ତାପରେ ଆକାଶ ଓ ସେବତୀ ନଈକୂଳର ଏକ ଗଛ ମୂଳରେ ବସିଲେ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁକୁ ଚାହିଁଥାନ୍ତି କେହି କାହାକୁ କିଛି କହୁନଥାନ୍ତି । କିଛି ସମୟ ପରେ ସେବତୀ କହିଲା ଆକାଶ କଣ କହିବ ବୋଲି କହୁଥିଲ ପରା କହୁନ ! ଏମିତି ଖାଲି ଦେଖୁଛ ଯେମିତି ମୋତେ ଆଗରୁ କେବେ ଦେଖି ନାହଁ । ଆକାଶ ଟିକିଏ ମୁରୁକି ହସି ଦେଇ କହିଲା ଆରେ ସତରେ ସେବତୀ ତୁମ ରୂପକୁ ଯେତେ ଦେଖୁଥିଲେ ବି ମନ ଭାଙ୍ଗେନା । ତାପରେ ଆକାଶ ସେବତୀର ହାତ ଉପରେ ତା ହାତଟିକୁ ରଖିଦେଲା । ସେବତୀ ଟିକିଏ ଚମକି ପଡିଲା । ତାପରେ ଆକାଶ ତାର ମନ କଥା କହିଲା ଆକାଶର ଏତେ ଭଲ ପାଇବା ଦେଖି ସେବତୀ ରାଜି ହେଲା । ସେଇ ଦିନଠାରୁ ଆକାଶ ଓ ସେବତୀ ସବୁ ଦିନେ ସେଇ ନଇକୂଳରେ ବସି ଗପ ସପ ହେଉଥାନ୍ତି । ଏଭିତରେ ଛଅ ମାସ ବିତିଗଲା । ଆକାଶର ଫୋନ୍‌ ଆସିଲା ସହରକୁ ଯିବା ପାଇଁ । ସହରକୁ ଫେରିବାକୁ ଆକାଶର ଇଛା ନଥାଏ । କି;ୁ ବାପା ମାଆର କଥା କେମିତି ବା ଟାଳିବ ତେଣୁ ସହରକୁ ଯିବା ପାଇଁ ସ୍ଥିର କଲା । ଆଉ ସହରକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ସେବତୀ ସାଙ୍ଗେ ଦେଖା କରିଲା । ସବୁ ବିଷୟ ସେବତୀ ଆଗରେ ଆକାଶ କହିଲା । ଦୁଇ ଜଣଙ୍କ ଆଖିରୁ ବିଚ୍ଛେଦର ଲୁହ ଛୁଟି ଆସୁଥାଏ । ସେବତୀ କହିଲା ଆକାଶ ସହରକୁ ଯାଇ ମୋତେ ଭୁଲି ଯିବନି ତ ! ଆକାଶ କହିଲା ଯେଉଁ ଦିନ ପର୍ଯନ୍ତ ଏ ହୃଦୟରେ ନିଶ୍ୱାସ ଥିବ, ସେଇ ଦିନ ପର୍ଯନ୍ତ ତୁମେ ମୋ ହୃଦୟରେ ରହିବ । ଏମିତି ଦୁଃଖ ସୁଖ ହୋଇ ଫେରିବାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇ ଆକାଶ ଚାଲିଗଲା ସହରକୁ । ଆଉ ସେବତୀ ଫେରିଲା ଘରକୁ । କେତେ ଦିନ ବିତିବା ପରେ ଆକାଶର କିଛି ଫୋନ୍‌ କିମ୍ବା ଚିଠି ଆସିଲାନି । ଏପଟେ ସେବତୀ ଆକାଶକୁ ପାଗଳ ପରି ଭଲ ପାଉଥିଲା । ସେବତୀ ସ୍ଥିର କଲା ସହରକୁ ଯାଇ ଭେଟିବା ପାଇଁ । ତାପର ଦିନ ସେବତୀ ତା ବାପାଙ୍କ ସହ ବାହାରି ପଡିଲା ଯିବା ପାଇଁ ଭୁବନେଶ୍ୱର । ଏତେ ବଡ ସହରରେ ଏତେ ଗାଡି ଭିଡରେ କୋଉଁଠି ଖୋଜିବ ଆକାଶକୁ ସହରର ସେଇ ଭିଡ ଭିତରେ ଆକାଶକୁ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ହଠାତ୍‌ ସେବତୀକୁ ଏକ ଗାଡି ଧକା ହୋଇଗଲା । ଆଉ ରାସ୍ତାରେ ରକ୍ତର ଧାର ବହିଗଲା ସେବତୀ ଛଟପଟ ହେଉଥିଲା । ଏହାପରେ ସେବତୀ ଗୋଟେ କାଗଜରେ କିଛି ଲେଖି ଦେଇ ବାପାଙ୍କ ହାତକୁ ଦେଇ ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ ଏ ଦୁନିଆଁରୁ ଚାଲିଗଲା । ମୃତ୍ୟୁ ଶରୀରକୁ ଧରି ବାପା ବହୁତ କାନ୍ଦିରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେହୁରା ହେଲେ ମୋ ଝିଅକୁ ବଞ୍ଚାଇ ଦିଅ, ହେଲେ ଏତେ ବଡ ସହରରେ କେହି ବି ତାଙ୍କ ଗୁହାରି ଶୁଣିଲେ ନାହିଁ । ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ବାପା ଝିଅର ଶବକୁ ନେଇ ଗାଁକୁ ଫେରି ଆସିଲେ । ଏ ଖବର ନ୍ୟୁଜ୍‌ ଓ ଖବର କାଗଜରେ ବାହାରିଲା
ଆକାଶ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା କି ସେବତୀ ଆଉ ଏ ଦୁନିଆଁରେ ନାହିଁ । ସାଙ୍ଗେ ବସ୍‌ ଧରି ବାହାରି ପଡିଲା ପ୍ରିତୀପୁର ଅଭିମୁଖେ । ସେବତୀ ସାଙ୍ଗରେ ଶେଷ ଦେଖା କରିବାକୁ କିଛି ଘଣ୍ଟା ପରେ ଆକାଶ ପ୍ରିତୀପୁରରେ ପହଞ୍ଚି ସିଧା ସେବତୀର ଘରକୁ ଗଲା । ବହୁତ ଲୋକ ଭିଡକୁ ଆଡେଇ ଆକାଶ ସେବତୀର ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଗଲା ଆଉ ସେବତୀର ଶବକୁ ଧରି ମୁଣ୍ଡ ପିଟି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଆଉ କହିଲା, ନାହିଁ ସେବତୀ ତୁମେ ମୋତେ ଏକା ଛାଡି ଯାଇ ପାରିବନି । ସେବତୀର ମୃତ୍ୟୁ ଶରୀରକୁ ଧରି ପାଗଳଙ୍କ ଭଳି ଅନେକ କଥା କହିଗଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ସେବତୀର ବାପା ଆସି ଆକାଶର ଭଲ ପାଇବା ଦେଖି ଆକାଶକୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଲେ । ଆଉ ସେବତୀ ଦେଇଥିବା କାଗଜଟିକୁ ଆକାଶ ହାତରେ ଦେଲେ ଆକାଶ କାଗଜଟିକୁ ଖୋଲି ପଢିବାକୁ ଲାଗିଲା ସେଥିରେ ଲେଖା ଥିଲା-
ଆକାଶ ମୁଁ ଜାଣି ନଥିଲି ଯେ ସହରର ଭିଡ ଭିତରେ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ ମୁଁ ଏ ଦୁନିଆଁରୁ ହଜି ଯିବି ବୋଲି । ତୁମେ ଅନେକ ଦିନ ହେଲା ଆମ ଗାଁ ଓ ମୋତେ ଛାଡି ଆସିଗଲ ଟିକିଏ ଫୋନ୍‌ କରିବା ତ ଦୂରର କଥା ଚିଠି ଖଣ୍ଡେ ବି ଦେଲ ନାହିଁ । ସହରର ମାୟାଜାଲରେ ପଡି ମୋତେ ପାଗଳ ପରି ଭଲ ପାଉଥିବା ଆକାଶ ଏତେ ଶିଘ୍ର ଭୁଲିଯିବ ବୋଲି ମୁଁ କେବେ ସପନରେ ବି ଭାବି ନଥିଲି । ଆକାଶ ମୁଁ ଜାଣି ନାହିଁ ତୁମେ ମୋତେ ଆଜି ବି ସେତିକି ଭଲ ପାଉଛ ନା କି ଭୁଲି ଯାଇଛ ! ଯଦି ବା ମୋତେ ଭୂଲି ଯାଇଥିବ ତେବେ କିଛି କଥା ନାହିଁ । ତୁମେ ଯେଉଁଠି ବି ରୁହ ସବୁ ବେଳେ ଖୁସିରେ ରୁହ । ଆଉ ଯଦି ଆଗ ଭଲି ମୋତେ ଭଲ ପାଉଥିବ ତେବେ ମୋ ମରିବା ଖବର ଶୁଣି ନିଶ୍ଚୟ ମୋତେ ଶେଷ ଥର ଦେଖିବାକୁ ଆସିବ । ଆଉ ମୋତେ ମୁଖାଅଗ୍ନି ଦେବ । ଆଉ ଜୁଇର ନିଆଁରେ ଜଳି ଯାଇଥିବା ଏଇ ଶରୀରରୁ ଦୁଇ ଖଣ୍ଡ ଅସ୍ଥି ନେଇ ଗୋଟାଏ ସମାଧି ତୋଳି ନେବ । ଆଉ ସେଇ ସମାଧିରେ ସବୁ ବେଳେ ନେଇ ଗୋଲାପ ଫୁଲଟେ ଦେଉଥିବ । ତୁମର ସେଇ ଗୋଲାପ ଫୁଲରେ ତୁମ ଭଲପାଇବାକୁ ଦେଖିବି । ମୋ ପାଇଁ ତୁମର ଜୀବନକୁ ବରବାଦ କରିବ ନାହିଁ ନିଜ ମାଆ ବାପାଙ୍କ ପସନ୍ଦରେ ଗୋଟାଏ ଝିଅକୁ ବାହା ହୋଇ ସୁଖରେ ଘର ସଂସାର କରିବ । ଇତି, ତୁମର ସେବତୀ ।

ରକ୍ତରେ ଲେଖି ଯାଇଥିବା ସେଇ ଚିଠିଟିକୁ ପଢି ଆକାଶ ବହୁତ କାନ୍ଦିଲା । ଆଉ ଏଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ମନେକଲା । ସେବତୀ ଲେଖି ଯାଇଥିବା ସମସ୍ତ କଥାକୁ ଆକାଶ ପାଳନ କଲା । ସେବତୀର ସମାଧିଟିଏ ଗଢି ସେ ସମାଧି ପାଖରେ ବସି ସବୁ ବେଳେ ମନେ ମନେ ହସୁଥାଏ କାନ୍ଧୁଥାଏ । ଏହାରି ଭିତରେ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ବିତିଗଲା । ଆକାଶର ଏମିତି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ସେବତୀର ବାପା ଆକାଶକୁ ବହୁତ ବୁଝାଇଲା । ଆଉ କହିଲା ଆକାଶ ମିଛ ଆଶା ନେଇ ବଞ୍ଚି ହୁଏନା । ତେଣୁ ତୁମେ ତୁମ ମାଆ ବାପାଙ୍କ ପାଖକୁ ଫେରିଯାଅ । ଆଉ ବାହା ସାହା ହୋଇ ସୁଖରେ ସଂସାର କର । ଏହା ଥିଲା ସେବତୀର ଶେଷ ଇଚ୍ଛା । ଏହା ଶୁଣି ଆକାଶ ଫେରିଗଲା ନିଜ ସହରକୁ । ଗୋଟାଏ ଭଲ ଝିଅ ଦେଖି ବାହା ହେଲା ସୁଖରେ ସଂସାର କଲା । ଆକାଶ ତାର ସ୍ତ୍ରୀକୁ ସେବତୀ ବିଷୟରେ ସବୁ କହିଲା । ଆକାଶର ସ୍ତ୍ରୀ ଦୁହିଁଙ୍କର ଭଲପାଇବା ଦେଖି କହିଲା ଆକାଶ ମୋତେ ସେଇ ଗାଁକୁ ନେଇ ଚାଲ । ଯେଉଁଠି ସେବତୀ ଅଛି । ଯେଉଁଠି ତୁମ ପ୍ରେମର ସେ ସ୍ମୃତି ଅଛି । ଆକାଶ ତାର ସ୍ତ୍ରୀଠାରୁ ଏହା ଶୁଣି ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲା । ଆଉ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଦୁହେଁ ବାହାରି ପଡିଲେ ପ୍ରୀତିପୁର ଯିବା ପାଇଁ । କିଛି ସମୟ ପରେ ଦୁହେଁ ପ୍ରୀତିପୁରରେ ପହଞ୍ଚିଗଲେ ଆଉ ଆକାଶ ସବୁ ଜାଗା ବୁଲେଇ ଦେଖାଇଲା । କେଉଁଠି କଣ କରୁଥାଏ ଆଉ କେଉଁଠି ସେବତୀ ସହ ଦେଖା କରି କଥା ହେଉଥାଏ । ଏହାପରେ ଆକାଶ ସେବତୀର ସେଇ ସମାଧି ପାଖକୁ କଲା । ଆକାଶ ଆଉ ତାରା ସ୍ତ୍ରୀ ଦୁହେଁ ଦୁଇଟି ଗୋଲାପ ଦେଲେ ସେବତୀର ସମାଧିରେ । ଆକାଶର ସ୍ତ୍ରୀ କହିଲା, ହେ-ସେବତୀ ମୋତେ ଆଶିଷ ଦିଅ ମୁଁ ଯେମିତି ଆକାଶକୁ ତୁମର ଅଭାବ ଜାଣିବାକୁ ଦେବିନାହିଁ । ଏହାପରେ ଆକାଶ ଓ ତା ସ୍ତ୍ରୀ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ ଯେ, ସେହି ଗାଁରେ ରହିବେ । ଏହାପରେ ନଈ କୂଳରେ ଏକ କୋଠା ଘର ତୋଳି ଆକାଶ ଓ ତା ସ୍ତ୍ରୀ ରହିଲେ । ସବୁଦିନ ଦୁଇଟି ଗୋଲାପ ସମାଧୀରେ ଦେଉଥିଲେ ।