କିଛି କାଚ ଜିନିଷ ତଳେ ପଡ଼ିବାର ରଣଝଣ୍ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ରୋଷେଇ ଘରକୁ ପଶି ଆସିଲେ ଜୀବନ । ଆରେ… ଆରେ….ଏ କଣ କରୁଛ ? କହି ଜିଭାର ହାତକୁ ତୋଳି ଧରିଲେ ସେ । ଆଉ କହିଲେ-କଣ ହୋଇଛି ? ତମେ ଏମିତି ଥରୁଛ କାହିଁକି ? ଲୁହ, ଡର ଏକା ଖଣ୍ଡ ହୋଇ ଥରିଲା କଣ୍ଠରେ ଜିଭା କହିଲା – ସରି, ମୋର ଭୁଲ୍ ହୋଇ ଯାଇଛି । ଆଉ କେବେ ଏମିତି ହେବନି ଏଇ ଥର ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ ! କହିଲା ବେଳେ ତାର ସର୍ବାଙ୍ଗ ଶରୀରଟା ଭୟରେ ଥରୁଥିଲା ।
ଜୀବନ ତା ହାତରୁ ଭଙ୍ଗା କାଚ ଗ୍ଲାସ୍ଟା ତଳେ ଥୋଇ ଦେଇ ଆସ୍ତେ କରି ତା ମୁଣ୍ଡକୁ ଧରି ନିଜ ଛାତି ଉପରକୁ ଆଉଜେଇ ନେଲେ । କିଏ କହିଲା ତୁମର ଭୁଲ୍ ହୋଇଛି ବୋଲି! କାଚ ଗ୍ଲାସ୍ଟା ଅଜଣାତେ ତୁମ ହାତରୁ ଖସି ପଡିଛି , ଏଥିରେ ଭୁଲ୍ ମାଗିବାର କଣ ଅଛି ? ମୁଁ କଣ ତୁମକୁ କିଛି କହିଲି ? ଏ ଘରେ ମୋର ଯେତିକି ଅଧିକାର ଅଛି ତୁମର ମଧ୍ୟ ସେତିକି ଅଧିକାର ଅଛି । ଭୁଲ୍ ,ଭଟକା କେହି ଜାଣି କରି କରି କରେ ନାହିଁ । କେବେ କେମିତି ଆମ ଦ୍ୱାରା ଏସବୁ ହୋଇଯାଏ । ନିଜ ଘରେ କଣ କେହି ଏମିତି ଡରେ ?
ଜିଭା ଏଇ ମାତ୍ର କିଛି ଦିନ ହେବ ଏ ଘରକୁ ବୋହୂ ହୋଇ ଆସିଛି । ପାଦରୁ ଅତଳା, ହାତରୁ ମେହେନ୍ଦିର ଦାଗ ଛାଡିନି ଏଯାଁ । ବାସନ ସଫା କରିବା ବେଳେ ଆଜି ହାତରୁ ପଡି କାଚ ଗ୍ଲାସ୍ଟା ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ସେ ଡରିଗଲା । ଦିନେ କାଚ ଗ୍ଲାସ୍ଟା ଭାଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲା ବୋଲି ନୂଆ ମମି ଦେଇଥିବା ଦାଗ ଦେଖି ଥରି ଉଠୁଥିଲା ସେ । ପିଲା ଦିନରୁ ନିଜ ମମିକୁ ହରାଇବା ପରେ ତାର ରକ୍ଷଣାବେକ୍ଷଣ କରିବାକୁ ବାବା ସେଦିନ ନୂଆ ମମିଟେ ନେଇ ଆସିଥିଲେ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତ ସବୁ ଠିକ୍ ଠାକ୍ ଥିଲା । କି;ୁ ନୂଆ ମମି କୋଳରେ ଏକ କୁନି ପୁଅ ଆସିବା ପରେ ଜିଭାର ଜୀବନରେ ଦୁଃଖର କଳା ବାଦଲଟା ଛାଇ ଯାଇଥିଲା । ମମି ତ ମମି…. ବାବାଙ୍କ କୋଳ ବି ତା ପାଇଁ ସ୍ୱପ୍ନ ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା । କଥା କଥାକେ ନୂଆ ମମି ଅଲକ୍ଷଣୀ ମାଁ ଖାଇ କହି ଅନେକ ଗାଳି ଦେଉଥିଲେ । ସାନ ଭାଇକୁ କୋଳରେ ବସାଇ ଗେଲ କଲାବେଳେ ଜିଭାକୁ ନାଲି ଆଖି ଦେଖାଇ ବିଦା କରି ଦେଉଥିଲେ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ବାବା ଅଫିସ୍ରୁ ଆସିଲା ପରେ ସାନ ଭାଇକୁ କୋଳରେ ଉଠେଇ ନେଲାବେଳେ ଜିଭା ଟିକେ ଗେହ୍ଲା ହେବାକୁ ଯେତେବେଳେ ଦଉଡି ଆସୁଥିଲା, ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ନୂଆ ମମିର କଟମଟ ନାଲି ଆଖି ଦେଖିଦେଇ ଫେରି ପାଳାଉଥିଲା । ବାବା ଡାକିଲେ ସୁଦ୍ଧା ସେ ତାଙ୍କ ପାଖ ମାଡିବାକୁ ଡରୁଥିଲା । କଥାରେ କଥାରେ ମାଡ଼ ଗାଳି ଖାଇ ଖାଇ ସେ ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲେ ଥରି ଉଠୁଥିଲା ।
ଆଜି ବାହା ହୋଇ ଆସିଲା ପରେ ସେଇ ଡର,ସେଇ ନାଲି ଆଖିକୁ ମନେ ପକେଇ ସେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଡରି ଯାଇଥିଲା । କି;ୁ ଏଠି ଶାଶୂ ନଥିଲେ ଆକଟ କରିବାକୁ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ତଳୁ ଶାଶୂଙ୍କର ଦେହାନ୍ତ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଜୀବନ ଯିଏ ବାହାରେ ରହି ପାଠ ପଢ଼ୁଥିଲେ । ଆଉ ଶ୍ୱଶୁର ଏକା ଏକା କିଛି ଦିନ ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ କାଟିବା ପରେ, ପୁଅର ବାହାଘର ପାଇଁ ତତ୍ପର ହୋଇ ଉଠିଥିଲେ । ଭଲ ଝିଅଟେ ପାଇଁ ବହୁତ ଖୋଜାଖୋଜି କଲା ପରେ ଜିଭା ତାଙ୍କ ନଜରକୁ ଆସିଥିଲା । ଆଉ ଜିଭାର ଧୀର ସ୍ଥିର ଚାଲି ଚଳନ ଦେଖି ଜିଭାକୁ ବୋହୂ କରିବାକୁ ରାଜି ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ । ଜିଭା ସେ ଘରୁ ବିଦା ହେଲାନି ଯେ ନୂଆ ମମି ମୁଣ୍ଡରୁ ବୋଝ ଖସିଲା ।
ଆସିଲା ଦିନ ବାବାଙ୍କୁ ଧରି ମନ ଭରି କାନ୍ଦି ଥିଲା ଜିଭା । ବାବା ମଧ୍ୟ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଜିଭା ର ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି କହିଥିଲେ – ମା..ଲୋ, ଝିଅ ଜନମ ତ ପର ଘରକୁ କି;ୁ ତୁ ଚିନ୍ତା କର ନାଁ । ତୋର ଯେତେବେଳେ ଇଚ୍ଛା ତୁ ସେତେବେଳେ ତୋ ଘରକୁ ବୁଲି ଆସିବୁ । ମନରେ ଅନେକ ଡର ନେଇ ଶାଶୂ ଘରେ ପାଦ ଦେଇଥିଲା ଜିଭା । ବାହାଘରକୁ ଆଠ ଦିନ ହୋଇଗଲାଣି । ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ଯିଏ ଯୁଆଡ଼େ ଯାଇ ସାରିଥିଲେ । ଆଜି ଜିଭା ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଯାଇଥିଲା । ଯାଉ ଯାଉ ତା ହାତରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଏମିତି ଭୁଲ୍ଟେ ହୋଇଗଲା ଯେଉଁଥିପାଇଁ ସେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଡରି ଯାଇଥିଲା । ଜୀବନ ଯାହାକୁ ସେ ଭଲରେ ଜାଣିନି ଠିକ୍ ଭାବେ ଚିହ୍ନି ନାହିଁ, ତାଙ୍କୁ ନେଇ ତା ମନରେ ଅନେକ ଭୟ ଥିଲା । ସେ ଦେଖୁଥିଲା ଅନେକ ସମୟ ସେ ଚୁପଚାପ୍ ରହୁଥିଲେ । ବହୁତ ଗମ୍ଭୀର ଲାଗୁଥିଲେ । ହେଲେ ଆଜି ତାକୁ ଛାତିରେ ଜାକି ବୁଝେଇଲା ବେଳେ ସେ ତାକୁ ଭାରି କାଇଁ ନିଜର ଲାଗୁଥିଲେ । ଜିଭାର ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା ତାଙ୍କୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ତା ମନରେ ସାଇତା କୋହ ସବୁକୁ ତାଙ୍କ କୋଳରେ ଅଜାଡ଼ି ଦେବାକୁ । ହେଲେ ସେ ପାରିଲା ନାହିଁ । ବାସ୍ ତାଙ୍କ ଛାତିରେ ମୁହଁ ଗୁଞ୍ଜି ସେ ଲୁଚି ଯିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା ।
ଏତିକିବେଳେ ଶ୍ୱଶୁର ଆସି ଯାଇଥିଲେ । ଜିଭା ନିଜକୁ ସଜାଡି ନେଇ ଉଠି ପଡ଼ିଥିଲା । ଶଶୁର ଆସି ସୋଫା ଉପରେ ବସିଲେ ଜିଭା ପାଣି ଗ୍ଲାସ୍ ଓ ଚାହା ଧରି ଆସିଲା । ପାଣି ଗ୍ଲାସ୍ଟା ଜିଭା ହାତରୁ ନେଇ ଶ୍ୱଶୁର କହିଲେ- ଏଇଠି ମୋ ପାଖରେ ବସ ମାଆ । ଡାକ ପକାଇଲେ ପୁଅକୁ ଜୀବନ ବାବା ଆ, ମୋ ପାଖରେ ବସ । ଜୀବନ ଆସିଲେ । ଏପଟେ ସେପଟେ ବସିଛନ୍ତି ପୁଅ ବୋହୂ, ଆରମ୍ଭ କଲେ ଶଶୁର ।
ଜାଣିଛୁ, ମାଆ ତୋ ଶାଶୂ ଯିବା ପରେ ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଥିଲି । ବଞ୍ଚିବାର ଆଶା ମଉଳି ଯାଇଥିଲା । ହେଲେ ମୋ ପୁଅ ଜୀବନ ମୋତେ ଜୀବନତତ୍ତ୍ୱର ଜ୍ଞାନ ଦର୍ଶାଇ ମୋତେ ବଞ୍ଚିବାର ରାହା ଦେଖାଇଲା । ମୋ ପାଖରେ ଜିଦି କରୁଥିବା ସାନ ପୁଅଟା ଯେ, ବଡ଼ ହୋଇଯାଇଛି । ସେ କଥା ମୁଁ ସେଇ ଦିନ ହିଁ ଜାଣିଲି । ଆଉ ମୋ ସଂସ୍କାରି ପୁଅ ପାଇଁ ଏକ ସରଳ, ସଫା ହୃଦୟର ଝିଅ ଖୋଜିବାରେ ଲାଗି ପଡ଼ିଲି । ଆଉ ବହୁତ ଖୋଜାଖୋଜି କଲା ପରେ ଏକ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପ୍ରତିମାର ସନ୍ଧାନ ପାଇଲି । ଆଉ ସେ ଲକ୍ଷ୍ମୀକୁ ମୋ ଘରର ଲକ୍ଷ୍ମୀ କରି ଆଣିବାକୁ ମୁଁ ଲାଗି ପଡିଲି । ଯାହା ହେଉ ଶେଷରେ ମୋ ଲକ୍ଷ୍ମୀର ପାଦ ମୋର ଘରେ ପଡ଼ିଲା ।
ଆଉ ଶୁଣୁ ମାଆ ଆଜିଠାରୁ ଏଇ ଘର ତୋତେ ଲାଗିଲା । ଏଇ ଘରର ହାନିଲାଭ, ଭଲମନ୍ଦ ସବୁ ତୋର । ତୋର ସଂସାର ତୋର ସ୍ୱାମୀ ତୋର ସବୁ । ମୁଁ ତ ମାତ୍ର କେଇ ଦିନ ର କୁଣିଆ । ଏଇ ନିଏ ଏଇ ଘର ଚାବି ପେନ୍ଥା । ସମ୍ଭାଳି କରି ରଖିବୁ । ଆଜିଠାରୁ ଏଇ ଘର ତୋତେ ଲାଗିଲା । ଆଉ ଯଦି ସମୟ ହୁଏ ଏଇ ବୁଢା ପୁଅଟା କଥା ଦିନକୁ ଥରେ ଅଧେ ମନେ ପକାଇବୁ ।
ଜୀବନ କହିଲେ – ତୁମ ବୋହୂ ହାତରେ ତ ଚାବି ପେନ୍ଥା ଘର ଦାୟିତ୍ୱ, ତୁମ ଦାୟିତ୍ୱ, ସବୁ ତାର ହାତରେ ଧରେଇ ଦେଲ, ଆଉ ବାବା ତା ହେଲେ ମୁଁ! ଏଇ ଘରର କଣ ? ମୋ ଦାୟିତ୍ୱ କାହାର ? ଠୋ ଠୋ ହୋଇ ହସି ଉଠିଲେ ବାବା ! ହସି ହସି କହିଲେ – ଆରେ ମା ଜିଭା ତୁ ଚିନ୍ତା କରି ଦେଖେ ତୁ ତୋର ସ୍ୱାମୀ ଜୀବନର ଦାୟିତ୍ୱ ନେଇ ପାରିବୁ ତ? ତଳକୁ ମୁହଁ ପୋତି ଲାଜେଇ ଗଲା ଜିଭା । ଜିଭାର ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସୁଥିଲେ ଜୀବନ । ଗୋଟା ପଣେ ଲାଜରେ ଜଡସଡ ହୋଇଯାଇଥିଲା ଜିଭା । ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିଲା ଠାକୁର ସିନା ଛୋଟ ବେଳଠାରୁ ମୋର ମମି କୁ ମୋ ଠାରୁ ଛଡାଇ ନେଇଥିଲେ । ହେଲେ ଆଜି ସୁଧ ମୂଳ କରି ସବୁ ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା, ଖୁସିକୁ ମୋ ଅଣ୍ଟିରେ ଅଜାଡ଼ି ଦେଇଛନ୍ତି । ଆଉ ମୋତେ ନୂଆ ମମିର ସେ ନାଲି ଆଖିର ଡର ମୋତେ ଆଉ ନ ଥିବ । ହଁ, ଆଜିଠାରୁ ଏଇଟା ହେଉଛି ମୋ ଘର । ଏଠି ମୋତେ ଆଉ କାହାକୁ ଡରିବାର ନାହିଁ । ମୋର ଦେହ ସାରା ଆପଣାପଣର ପ୍ରେମ ଛିଟା ଲାଗି ଯାଇଛି । ଯେଉଁ ପ୍ରେମ ଟିକେ ପାଇବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ସ୍ନେହ ପରଶ ପାଇବା ପାଇଁ ମୁଁ ଲୁଚି ଲୁଚି ଘୁରି ବୁଲୁଥିଲି ସେଇ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ମୁଁ ଆଜି ରଙ୍ଗୀନ୍ ଦିଶୁଛି ।
ଏଇ କଣ ଏତେ ଭାବୁଛ ? ଜିଭାର ଗାଲକୁ ଆଉଁଶି ଦେଇ କହିଲେ ଜୀବନ । ଜିଭାର ତୋଫା ଗୋରା ଗାଲ ଦୁଇଟି ସରମରେ ରକ୍ତିମ ବର୍ଣ୍ଣ ଧାରଣ କରୁଥିଲା । ସେ ଲାଜେଇ କହିଲା – ନାଇଁ କିଛି ନାଇଁ ତ ! ଏଥର ଆଉ ଟିକେ ପାଖକୁ ଲାଗି ଆସି ଜୀବନ ପଚାରିଲେ – ଏଇ, ମୋ ଦାୟିତ୍ୱ ନେବ ନା ? ମୋତେ ତୁମ ହୃଦୟରେ ଟିକେ ଜାଗା ଦେବ ତ ? ସ୍ନେହ କାଙ୍ଗାଳୁଣୀ ଜିଭା ନିଜକୁ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଜାବୁଡି ଧରିଲା ଜୀବନକୁ । ଡରିଯାଇ ଜିଭାର ଲୁହ ପୋଛୁ ପୋଛୁ, ସେ କହିଲେ – ଆରେ ବାବା ସରି..ସରି. ମୋ କଥା ଯଦି, ତୁମକୁ ଖରାପ୍ ଲାଗିଛି , ତେବେ ମୁଁ କାନ ଧରୁଛି । ଜୀବନଙ୍କ ହାତରୁ ତାଙ୍କ କାନକୁ ଛଡ଼ାଇ ଜିଭା କହୁଥିଲା – ମୁଁ ଏତେ ଭଲପାଇବା ସମ୍ଭାଳି ପାରୁନି । ମୋ ହୃଦୟରେ ଖାଲି ଆପଣାପଣର ପ୍ରେମ ଜୁଆର ଲହଡ଼ି ଭାଙ୍ଗୁଛି । ଜୀବନରେ କେବେ କାହାର ଏତେ ପ୍ରେମ ପାଇବାର ଆଶା ରଖି ନ ଥିବା ମନଟା ପ୍ରେମ ନଈରେ ଉବୁଟୁବୁ ହେଉଛି ! ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଇ ଯାଇଛି ବହୁତ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଛି । ଜିଭାର ଓଠରେ ହାତ ଦେଇ ମଥାରେ ତାର ପ୍ରିତୀର ଚୁମ୍ବନଟେ ଆଙ୍କି ଦେଉଥିଲେ ଜୀବନ ଗାଢ଼ ଆଲିଙ୍ଗନରେ ।